Prolog (şiir) - Mustafa Söğüt

Prolog

önce sen vardın,
önce sen.

aklımın estiği dağların gölgesindeyim
yalanların meşru olduğu vadilerde.
fink atan bir yaygaracı kovalıyor beni,
kaçtığım yok, saklanıyorum yersiz
kovanların peşinde olduğumu söyleyin arılara
onların tatlı genizlerinden akacağım doya doya
bakın, yakındır kendimi kurtuluşa erdirmem
binlerce tövbekarın suratını taşımaktayım çünkü.
çatılmasın kaşlarınız, büzülmesin dudağınız
içtiğim kendi sularımdır, ırmaklara dökülen.

önce o vardı,
önce o.

başlıyor fırtınası engebeli yollarda yürüyenlerin
üstümüzden yağmurlar geçiyor serin rüzgarlarla
çıplağım üstelik, ayağımda da yok pabucum
dilendiğim kim varsa görmezden geliyor şimdi beni
ve dayanılmıyor göçebe bakışlarına insanların.
taşı çatlatacak hasediyle kımıldıyor yerinden
göbeğinden arta kalanlar yeni dünya habercisi
ve bize göz kulak olmaya çalışıyor onun gövdesi.

önce ben vardım,
önce ben.

havzaların hizasından yayılıyor gemilerim karaya,
Nuh’un ruhu duymadan kararıyor bütün gözlerim,
ve şeytan izleri belirmektedir kuyruğumda.
ben ki kandan yaratıldım, oluk oluk aktım damarlardan
toprağın harcını kemiğimle karıştırdım.
üfle nefesini ve can ver bana.