YOLCULUK-EDA ŞURA BÜYÜKGÖZ

 

YOLCULUK

     Ne umduğumu bilmeden eski terminalde doğu otobüsünü endişeyle bekliyordum. Muavinin bagaja valizimi koyup’ buyur abla’ demesi önden alelacele adımlarla yürümesi ve beni de peşine takmasıyla başladı yolculuğum. Etrafı saran şaşkın bakışlarla beni izleyen evhamlı gözler…

     Sanki herkes birbirinin hikâyesini merak edercesine susuyordu sonsuzluğa. Yolculuğunu yarıda keseceği belli olan dövmeli adam rahatsızlık veriyordu diğerlerine. Muavinle Türkçe-Kürtçe karışımı konuşmalar buğulanıyordu kulaklarımda. Arada gidip gelen ışıklar sanki şoförün keyfine göre ayarlanıyor gibiydi. Her inen ve yerine gelen yolcularda kokular yenileniyordu fakat her seferinde o ağır koku hâkimiyetini sürdürüyordu. Nihayet otobüste varlığı keyifsizlikle hissedilen adam inmiş ve yerini doğulu olduğu belli olan bir çift ve henüz kucakta olan bebekleri almıştı. Yüzlerindeki tepkisizlik kaybolmuyordu. Bebeklerinin ağlamasından endişeli olan hissiyat belli oluyordu fakat tepkisizlikleri kaybolmuyordu. Gidip gelen loş ışığında saçları saman sarısı olan bebeğin yekten geleceğini düşünmeye başladım fakat bu düşünce beynimde fazla yer edinmedi. Arkada Kürt oldukları belli olan iki gencin utangaçlıklarının yerini kulaklıktan taşan Kürtçe baslı müzik almıştı. Şark insanının ortak bir özelliği vardı üzerlerinde kalıplaşan her şey masum, hoyrat bir utangaçlığa dönüşüyordu. Zihnimde ardı arkası kesilmeyen düşüncelerin esiri olduğumu sezmek nefes alışverişimi belirginleştirmeye başladı. Nazım’ın kendi sesinden şiirini dinlerken ortamla çeliştiğim hissiyatı peşimi bırakmadı ve ben de herkes gibi ifadesizleşmeliymişim gibi ya da ansızın seslerin yükseldiği konudan konuya atlanılan sohbetleri dinleme ihtiyacı hissettim. Göz kapaklarım ağırlaşmaya başlarken zihnimde şu mısralar belirdi:

“Sen ırmağıyla akacak ömrümün bir parçası büyük mezarlığına

ırmakların

damarlarımda akan kanın hışırtısıyla uyandım

parmaklarımın ağırlığı yok

parmaklarım ellerimle ayaklarımdan kopup havalanacaklar

salına salına dönecekler başımın üstünde

sağım yok solum yok yukarım aşağım yok”