GEÇMİŞİN İZLERİ KALICIDIR!
Geçmiş canımızı acıtan bir şey miydi aslında?
Yoksa hatalarımızı,iyiyi, kötüyü ayırt etmemiz miydi? Geçmiş neydi? Arkamızda ağır yüklerimiz vardı değil mi? Bazen kaldıramadığımız yüklerimiz olur. Geçmiş çocukluğumuzdan günümüze gelen acı bir biçimdir. Acılar köklerimizden alınan bir namütenahidir, sonu yoktur. Eğer geçmiş hala canımızı acıtıyorsa geçmemiş demek değil miydi? Aslında hepimiz bu gerçekten kaçıyoruz. Geçmişin izlerinin kalıcı olduğunu biliyoruz. Yine de kaçıyoruz ama bilmediğimiz bir şey vardı ki geçmişimiz bizimle birlikteydi. Bizim yolculuğumuzda yol arkadaşımızdı.Yada arkadaş demek yerine köstek miydi? Genelde köstekti geçmişimiz. Yeri geldiğinde engeller çıkartan, yeri geldiğinde ise gerçekleri yüzümüze vuran namütenahidir sonu olmayan...
Acı köklü bir duygudur. Seni köklerinden koparır gerçekliğinle, benliğinle çırılçıplak ortada kalırsın. Acı, geçmişimizden beslenir. Bunların içinde de en önde gelen üçduygularımız vardır. Öfke, kin, nefret. Bu üç duygu o kadar güçlüdür ki sonu belki de pişmanlığa çıkan bir sonuçtu.
Geçmişimizde yaşanılan anıları, hiç yaşamamış gibi yaparak yaşayabilir miyiz? Bir hiçe sayıp görmezden gelebilir miydik geçmişimizi?
0 Yorumlar