Bir yoldan geçtim. Ne vakitti bilmiyorum. Geçtikten sonra yolun zorluğuna aklı ermiyor insanın. Ya da hatırlamayı reddediyor sanırım. Ne vakitti bilmiyorum bir yoldan geçtim ve hava kararmak üzereydi. Hava kararıyor diye karalar bağlamıştım. Geçtiğim bu yolun hiçbir zaman bitmeyeceği korkusu içimi de karanlığa bulamıştı.
Boğazımda atan endişeyi anımsıyorum. Ya sonsuza dek bu yolu yürümek zorunda kalırsam nasıl çıkardım bu karanlıktan, hava ne zaman aydınlanırdı?
Bir varışının olmamasından ödüm kopan o yol benim zihnimdi. Bir yolda değil, kendimde kaybolmuştum. Kendimi karalar bağladığım başıma hapsetmiş ve kendi kendimden çıkamamanın dehşetini hissetmiştim iliklerime kadar.
Ne vakitti bilmiyorum, zihnimde dolandım durdum. Korkularını zihnine hapsediyor bir şekilde, fakat ya zihnini nereye gizler bir insan?
..Bu zaman böyle geçip gidecek belli ki. Ben belli ki varışını bilmediğim yollarda kalakalacağım öylece. Sırf bu yüzden bir türlü aklım ermeyecek vaktin ne vakit olduğuna. Rüzgarlı pazarlarda kaybolmuş aşıkların gözyaşları sinecek endişelerimin üzerine. Ağaçların bir gecelik ayazda savuşmaya hazır narin çiçeklerine tutunacağım ve ilk ayazda da savuşup gideceğim belli ki. Suya hasret yıllar geçirmiş köylerdeki insanların sudan aziz hayallerine aldanacağım. Düşerken babası tarafından son anda kurtarılmış gençlerin korkularıyla kıyaslayacağım kendi korkumu.
Kendi içimde dolanıp duracağım işte. Işıkların bir gün bile içimden bir yerden sızıp bana ulaşamayacağı evhamıyla tırnaklarımı geçireceğim duvarlarıma. Bilmediğim yollardan geçip kendime ait bir yol bulamamaktan usanmış bir halde, kendimle savaşacağım aydınlık yanımı görebilmek için.
..
Herhangi bir yoldan geçmeye halim yok. Cesaretimi annesinin terliklerinden kaçan çocukların ceplerine doldurdum. Vakit ne vakit hâlâ bilmiyorum, ne içindeyim ne de büsbütün dışında.
0 Yorumlar