İNSANOĞLU
İnsanoğlu delirmiş olmalıydı
Nasıl olmuştu da insan denen varlıktan bir medet ummuştu,
Nasıl olmuştu da tüm benliğiyle inanmıştı ona
Nasıl olmuştu da hiç gitmeyecekmiş gibi umut bağlamıştı.
İnsanoğluna bu kadar güvenilir miydi hiç?
Bunun tek bir açıklaması vardı;insanoğlu kafayı yemişti.
Günahların en büyüğünü işlemişti, insanoğluna umut bağlamakla
Ve aşık olmuştu ona,
Kendini ateşe sürükleyeceğini bile bile, Kabuk bağlamış yaralarını bir bir kanatacağını bile bile.
Bir kelebeğin yanacağını bildiği halde ışığa aldanıp mumun etrafında dönmesi gibi bir şeydi bu.
İnsanoğluna aşık olunur muydu hiç?
Sevseydi ya bir çiçeği
Sevseydi ya bir rengi ,
Kuşları , doğayı ,bir şarkıyı,bir şiiri ...
Ya da gökyüzünü,
Veyahut da yağmuru...
O zaman hiç üzülmez, hiç kırılmaz, usanmadan çabalardı bir şeyler için.
İnsanoğlu yanılmış, gaflete düşmüştü oysa umut bağlayacağı insanoğlu değil, Allah’tı.
O tüm kapıları açar kendisine açılan eli boş çevirmezdi.
İnsanoğlu evvelâ bunu idrak etmeli, gafletten uyanmalıydı.
0 Yorumlar