Bilmem bu yol nereye çıkar? Nereye varacağımı bilmediğim bir yolculukta cam kenarına denk gelmedim diye bir kavga tutturmuşum. Oysa yolun manzarasını görebilmek için evvela varışını bilmesi gerekmez mi insanın? Hep böyle acemiliklerim oldu. Hayretimi sığdıramadığım bu koca dünyada hep böyle acemiliklerim oldu, bir hevesle yola koyuldum ve nereye gittiğimi hiç bilmedim. Yolculuğum cam kenarı değil diye bastım yaygarayı ama yolun nereye vardığıyla hiç ilgilenmedim.
İnsan ne kadar büyürse büyüsün kalbindeki acemilikleri büyütemiyor belli ki. İnsan büyüyor ve bazen aklını başına alacak olsa, başının nerede olduğunu bilmiyor demek ki. Daha şaşmam diyip şaşıyor, dönüp bakmam dediğinden gözünü alamıyor. Kırılıyor, dökülüyor, savruluyor...
Sevmeyi bir başkasından öğreniyor, hikayeleri kuşlardan..yola çıkmayı bile yine bir başkasından... Hesapsızca , sormadan, çıkıp gidiyor sonra. İşte ben böyle şaşkın, çokça şaşkın biri olarak geldim, gidiyorum. Allah'ım var mı benden şaşkını bu arz aleminde? Bu dünya benim gibi şaşkınlar dünyasıdır belki kim bilir.
0 Yorumlar